Sarah

Sarah heeft prachtige krulletjes en zwarte parelogen. Ze is een jaar of drie, misschien vier. Ze heeft een infuus in haar rechterarmpje. Sarah is ons overbuurmeisje op de pediatrie. Ze eet alleen, ze onvangt de dokters alleen, ze zit alleen tekeningen te kleuren of TV te kijken. Ze krijgt geen bezoek van oma's of opa's, van meters of peters, en volgens de verpleegkundigen heel af en toe van haar mama en papa. Sarah staat uren te wachten in de deuropening. En soms huilt ze hartverscheurend. Het enige wat ze zegt als je een praatje met haar probeert te maken, is "ik wil mama".