ik blijf hem zoeken,

die pause-knop. Maar ondertussen ben ik dus wel al twee keer buitenshuis gaan werken. En is Bent ook al twee keer naar de crèche geweest. En ik weet ook wel dat ze hem daar heel goed verzorgen, dat hij het reuze naar zijn zin heeft, dat de verzorgsters schatten van mensen zijn, enzovoort. MAAR het laatste beeld van mijn beerke was toch troebel, doch zeer schoon: zijn grote zus en één van de allerliefste verzorgsters (Hakima) die over zijn bolleke strelen terwijl hij hen een glimlach van oor tot oor schenkt.
De eerste stap naar zelfstandigheid.
Bent vond het fantastisch. De mama was minder stoer.
Maar daar waren verschillende reddende engelen. Katia met een troostcadeautje, Liesbeth met troostchocolade, Marijke met troostHaribo, het lief en tante Fien en Katia en Lies met een troostberichtje. Collega's die zeggen dat ze blij zijn dat ik terug ben.  Dankuwel!!!!